Gezocht: kunstheup zonder ingebouwd servicecontract
Mooi en herkenbaar artikel van Ilona Dahl van Follow the Money.
Wat mij opvalt is dat de verschillende partijen wel snel met een oordeel zijn, maar feitelijk onderdeel zijn van het probleem.
Ziekenhuizen moeten met elkaar in de regio samenwerken van de zorgverzekeraars maar het uitdelen van budgetten is ook regiogebonden. Dus als Ziekenhuis A iets meer kan onderhandelen dan krijgt B dus minder.
Die zorgverzekeraar in het artikel claimt dat hij niets van de prijzen weet. Ik heb die kennis gewoon en heb vroeger in een directeursrol al eens gesprekken aangeknoopt met deze verzekeraar om precies uit te leggen hoe alles werkt. Daar waren ze gewoon niet in geïnteresseerd. Alles gaat hoog over en details willen ze niet weten. Temeer omdat dan duidelijk wordt dat ze bepaalde zorgverleners veel teveel betalen en anderen veel te weinig. En het maakt ook duidelijk dat ze er eigenlijk niets van snappen.
Mijn mening is dat concurrentie in de zorg zou moeten zorgen voor betere kwaliteit en lagere kosten, maar het hele zorgsysteem is zo niet ingericht. Zorg uit het ziekenhuis wordt gepredikt maar dat brengt ziekenhuizen in de financiële problemen. Dus het beste jongetje van de klas wordt afgestraft.
Die prachtige verhalen van die inkoopsamenwerkingen heb ik allemaal al gehoord en ik heb al in veel van die ziekenhuizen mogen werken. Die spectaculaire resultaten heb ik nog nergens gezien. Het grote probleem staat in het artikel zelf gewoon genoemd. De specialist krijgt zijn eigen speeltje of leverancier.
Als je als leverancier zeker bent van je omzet, hoef je geen moeite meer te doen. Als inkopers gewoon achter gebruikers aanlopen en niets in vraag stellen, dan wordt het wel heel makkelijk.
Als je als ziekenhuis dat toestaat dan mag je erop rekenen dat je teveel betaalt. Dat moet je de leverancier niet eens verwijten. Dat is simpele vraag en aanbod. De onderdelen van een iphone kosten bij mekaar ook maar een fractie van het bedrag dat men bereid is ervoor te betalen. Dat moeten we Apple toch niet verwijten?
En dat is dus de essentie. Hoeveel zijn we als ziekenhuis "bereid" te betalen voor bepaalde goederen en diensten. Daarvan afgeleid dus het inkoopbeleid en de aanpak gericht op het vinden van partner leveranciers die bereid zijn om voor een bepaalde kwaliteit een bepaalde prijs te vragen.
Voor inkopers wil dat zeggen, vooral intern zorgen voor een gezamenlijk standpunt tussen directie en gebruikers en dan pas de markt opgaan. Durven dingen in vraag stellen, onderbouwing vragen etc. Hoe verder de inkopers afstaan van de ziekenhuizen en gebruikers, hoe minder die vragen worden gesteld en hoe meer focus op leverancier en prijs. En dan verlies je altijd.
Een klein ziekenhuis dat op cardiologie gebied in staat is om in samenwerking met cardiologen te kiezen voor 1 leverancier ipv 2 of 3 of meer, dat geeft voor de leverancier pas echt een win. Daarom dat de prijzen daar bij de beste van Nederland horen.
De zorg raakt iedereen. Een goed zorgsysteem is essentieel voor de bevolking. Er is een enorme kennis aanwezig, maar die is gefragmenteerd bij de verschillende partijen. En blijkbaar wordt er geklaagd dat bepaalde kennis niet bekend is bij de andere partij, maar deze wordt ook gewoon niet gevraagd.
Over grenzen heen kijken zal deugd doen en ook nieuwe inzichten geven.
